خُنُکایِ احساس

حرف زدن يعني چي؟ 

حروف به خودي خود هيچ معني خاصي ندارند،حتي زمانيکه قرار باشد حروف در بهم پيوستگي عجيب و خاص خودشان کنار يکديگر بخوابند تا به معنا و مفهوم مورد نظر گوينده و نويسنده برسند-هم خوابگي دلبرکان با سخت پوستان حتي اگر به ارگاسم برسد نتيجه اي جز تعداد مچاله اي چند از دستمال کاغذي و از دست رفتن چند ميليون سال زندگي و قدمت بقاي زمين و بشريت ندارد.در نگاه آخر نيز ميتوان بوسه ي سخت پوست بر پيشاني دلبرک مغموم را ديد و اين آخرين مرحله ديدن و رصد کردن اين ماجراست که بعد از آن ديدن معنا ندارد حتي براي شما  که ديگر نبايد مطلبي را بعد اين ارضاي متني بخوانيد-.هيچ دختري نبايد عاشق کلمات شود،همانطور که هيچ مردي نميخواهد.در اين مرحله ما توجهمان را مرتبه اي بايد از حروفي که به تنهايي هیچ منظوري را نميرساند بالا ببريم و بدانيم آنچه که راز سر به مهر شده ي جادوي در هم تنيدگي حروف و به وجود آمدن کلمات است معناي آن نيست.بيشمار انسان لفاظ و صاحب سخن آمده أند که فقط توانسته أند با کلمات،پيرواني چند از جنس افرادي که عاجز و درمانده أند در ترکیب چند حرف براى ارتباط و ارتقا سطح اجتماعي،در کنار خود خوابنده أند تا هرشب آنها را به معنا و فرازي از کلمات برسانند و در مقابل خيال خام خواب آنها چشم سومي شوند براي نديدن. آنچه باعث انتقال معانى و مفاهيم در کلمات و جملات ميشود که آدمي را به دنبال جستجو و درک برمي انگيزد، با مخاطبان در ميان گذاشته ميشود و رابطه ي آنها را در برخوردها و رفتارها در مدت زمان نا مشخص معين ميکند و تحت تأثير خود قرار ميدهد احساس است که بي شک آنرا بايد در مقام سرشت انسان بالاترين موهبت دانست. به طور مثال اگر شما به زبان غير ايراني تسلط نداشته باشيد و در مواجه با يک انسان غير ايراني قرار بگيريد که بخواهد به شما ابراز علاقه کند و يا کمک بخواهد با آواهاي نا آشنايي روبرو ميشويد که تنها باعث درک شما از وضعيت،احوال و نيازش همان نوع انتقال احساس به گوش،مغز،روح و جان شماست. با اين تعابير بايد دانست که احساس هيچگاه دروغ نميگويد و شاهد قسم خورده به راستي است اما از آنجا که انسان به تغيير و جهت گيري متغاير با آنچه که تا کنون گفته شده پيدا کرده ميتواند دروغي شيرينتر از حقيقت را به زبان احساس جاري کند تا بتواند به آنچه که نيست و رسيدني ندارد،برسد. حال انسانهايي چنين رستگار در پي کدام دوستت دارم،کمکم کن يا دستانم را بگير ميتوانند آسوده سر به دامان و يا بازويي بگذارند که بيداري أبدي،بي فراموشي را سزاوار خود بدانند؟ بهتر است به احساس مجالي به رهايي و آزادى داد تا عقل دربند وزنه هاي سنگين جهل به گنديدگي تحليل و تصميم نرسد.