در مدرسه ی آتن،فیلسوفان به چه می اندیشند؟

سیب طعم آزادی را میدهد،آزادی از تمام زنجرهای خود ساخته ای که ما را برده ی تعلقات دنیوی کرده.پسر انسان میراثش عشق و بوسه شد و خدا آگاهی را در حل معمای زندگی قرار داد!زمانیکه زمین نابود شود آسمان میماند و ستاره هایش،زمین جای غرور و نخوت نیست،هربادی که میوَزَد روحمان را میرقصاند و خیالمان را میبرد به سرزمین آرزوها.آنجا که آزادی عریان است و بستر آرامش انسانرا گسترده اما خودخواهی پسر انسان موجب شد تا آزادی را در پوششی فاخر محدود کنند تا با زرقُ برق آنرا به بهایی گزاف به خودمان بفروشند.آنها پیراهنی از دروغ را تنِ حقیقت پوشاندند و آب صحت و سلامتی که برای مسحشان جاری بود را به زهرآبی تلخ برای مسخشان مبدل ساختند.درحالیکه بوسه ها جعلی شدند،دوستی ها نیز حربه ای برای ضربه ی خیانتکاران شدند.در شلوغی های جنگ و برادرکشی،سرمایه داری و نظام نابرابری،عقده فکری در اسارت جنسی و نوشیدن خونها به بهانه ی جاودانگی،زمین دیگر جایی برای زندگی نداشت طوریکه توان پنهان کردن کثافطهای انسان را درون خود نداشت.از دهانه های آتشفشانها،از تمامی چاه ها،حتی از تمامی دَهَن ها،جنازه های پسران انسان فَــوران میکنند و به دنبال انتقام بار دیگر خونها میریزند تا بلکه خون،خون را بشوید.راه نجات را چه کسی میداند؟