آنکه با خيال چگونه مردنش،زنده مانده...

خيال,شيرين ترين مزه ی حقيقت است.آدمی به خيال خوش است.

آدمی که باخيال است چه تفاوتی با آدمی که بي خيال است دارد؟

دوس داشتن خيال را بر می انگيزد و خيال نيز دوس داشتن را.زمانی که به خيال وصال با معشوق تمام جاده ها را طی ميکنيم تا به خانه ای که نيست برسيم،خصوصی هايمان را در گوشی بهم گفته ايم و بعد فهميده ايم دهانی برای سخن نداشتيم،دست در دست داده ايم و زير باران رفته ايم که با قطرات آبی که از کولر به صورتمان چکه کرد و فهميديم در چله تابستان باران نميبارد،رنگ حقيقی خيال را به واقعيت خشک و نا مهربان روزمرگی هايمان زديم.

حال آنکه آدم بى خياليست،بی مزگی را ميچشد.واقع بين نيست بلکه کورست.واقعيت ساخته ميشود از همان شکل خيال.بايد قوی بود،تلاش کرد و صبور تا به شکلی پايدار از خنده ی رنگها رسيد.

خيال را ببافيم؟بله،با رنگهای حقيقی.حقيقتی که حتی زير نور تاريکی نيز خودنمايی ميکند و صدا ميزند:آهاااااای،بچه جان...به ياد بيار.

که چه شود؟صدای زنگوله بز را ميشنوی،از گله دور افتاده و مسير گم کرده.دنبالش برو تا طعمه ی دندانهای تيز نشده.

هوای فردا هم زمستانی همراه با برف شادی است.از منزل لخت بيرون آمده و به نظاره و بازی مشغول شويد.