تيكه هايِ گمشده

دنبالِ راه جدیدم.

از بین خطای دستَمون تا شکلایِ مختلفِ سیاره ها و ستاره ها،رادارا و ماهواره ها.از بافتِ چشمامون،رنگ و ترکیباشون تا برگایِ درختا،میو ها و مزها،چطوری ها و خوبم تو چجوری ها.از شنیدنِ صدات تا کشیده شدنت به شکل ابرا.از دوئیدنامون تو جاده هایی که انتهایی ندارن.از هر سکانس فیلم تا به خاطر آوردن خودمون و به خاطر سپردن خاطره هامون.از هر نُت تا هر تاچِ قلم.از هر فوتونِ نور تا هر دسیبلِ صدا.از هر اندامی که تو بدنمون هست تا هر نظم و مجموعه ای که فعال برایِ زندگی کردن.از هر لحظه زندگی،لحظه بعد و بعدش تا خاموشی چراغا و به خواب رفتنامون.

دارم دنبالِ یه راهِ جدید میگردم تا بتونم تیکه های نداشتتو پیدا کنم.وقتی شروع کردیم،تیکه ی شکسته ای از آینه ی من بودی اما حالا آینه ی بزرگی هستی از تیکه های شکسته ی آدما.هر تیکتُ جاهای عجیب و غریبی پیدا کردم،بعضیاشونم هدیه گرفتم.حالا انگار که نمایشگاه گذاشته باشم تورو دارم نشون همه میدم تا ببینن خودت به تنهایی چی هستی!؟

از دوروبَرَم میپرسمت،از هر موجودی.تو فاش کننده ی رازِ حقیقتی.لازمه ی دونستنِ اینکه تورو میشه کجاها پیدا کرد،درکِ تاریخیه که تو در زمین حضور داشتی و داری.فهمِ ما از تو،از گذشته و آیندست.تو باعث میشی استعدادِ زندگیمونو به داشتن قدرتِ نبوغِ ادراکِ زندگیمون تغییر بدیم.

اینبار از بینِ دستامون که خطاشون بهم ربط دارن،حتی خطای پیشونیمون که امتدادشون بهم وصل میشن،چین و چروکای دورِ چشمامون که ریشه ی نگاهمونِ،از رد رفتن و اومدنامون تو هوایی که نفس میکشیم،از باورِ زمین تا شناختِ ناشناخته هایِ هستی مون.سهمِ ما از زندگی در اشتراکاتمون با محیطمونه.

تو به من بگو،من برایِ تو کیم؟یا چیم؟