یادگاری دوس داشتنی زندگی

زندگی،یادگاری دوس داشتی.

دوس داشتن هدیه ایه که به قلب-دریافت کننده- و ذهن-پردازش کننده- داده میشه تا بهش فکر کنیم-قلب- و ازش حرف بزنیم-ذهن-(معیار برای تقسیم بندی های انجام گرفته نقش بداهه پردازی به دلیل حضور در لحظه ی مکانی"اینجا" و زمانی "اکنون" است).احساسای مختلفِ دوس داشتن موضوعیه که از زمان به دنیا اومدنمون تا پایان چرخه حیاتمون در حال کامل شدنه.احساس دوس داشتن اولین احساس شکل گرفته در موجودات است-نتیجه ی ساختن یه ساختمون بدونِ پِی،سازه ای میشه که در برابر هر اتفاق طبیعی تشدید شده ای آسیب پذیره-.

ما بدون اینکه بدونیم بین دوست دارم و دوست ندارم های زندگیمون حرکت میکنیم و تو کارنامه ای که  با هربار از سر به سنگ خوردنمون یا مطالعه ی مسیر موفقیتمون به خودمون میدیم نتیجه ی تائثیر مستقیمِ دوس داشتنیامونو دنبال میکنیم.

از نظر من عجیب ترین مرحله دوس داشتن تو چرخه حیاتمون،زمانِ بازکردن رُبانِ هدیه ی سُرخیه که قراره احساس دوس داشتنش خارج از محدوده ی شناخت ما به انواع احساسایی باشه که تا اون لحظه  میشناختیم.احساسی که هیچ اطلاع قبلی ازش نداریم تا بتونیم راهکاری برای مقابله،برخورد یا پذیرشش پیش بینی کنیم.لحظه ی مواجه شدن با آدمی که نمیدونیم کجا و چطور باید باهاش رفتار کنیم،مارو به چالش حضور در لحظه ی "اکنون" دعوت میکنه.باید بگم که چالش مواجه با احساس دوس داشتن آدم دیگه سخت تر از لحظه ی برخورد با مرگِ،هیچکس نمیدونه احساسِ بعد از  پذیرش مرگ چیه اما احساسِ پذیرش دوس داشتن آدم دیگه باعث شروع شدنِ لذتِ واقعی بودنِ زندگی در کنارِ "آدم ناشناخته ای" میشه و همچنین نام احساس ناشناخته در کنارِ این هدیه "احساسِ تکاملِ روح" هستش.احساس تکامل روح فراتر از جسم انسان به حرکت در اومده و باعث بلندپروازی ها میشه.

یه روزی هست که یه کسی از طرفِ اون بالایی میادو روبروت قرار میگیره تا بهت ثابت کنه حواسش به همه چی هستُ به وقتش هدیه هاشو یکی یکی یا چنتا چنتا برات میفرسته.دوس داشتن آدمی که نمیشناسیش فضای خیلی بزرگیُ از قلب و فکرت میخواد.وقتی به این موضوع فکر میکنم که چقدر بزرگه فضای اِشغال شده به دست آدمی که نمیشناختیم این احساس دوس داشتن در کنارشو،تعجب میکنم.آخه اینهمه سال از زندگیمون میگذره،اینهمه تجربه میکنیم اونوقت همه ی داشته هامون وقتی در برابر دوس داشتنش قرار میگیره انگار از آسمون به زمین میخوره.